Tasiemiec u psa może przez długi czas nie dawać objawów, dlatego warto znać sygnały ostrzegawcze. Saneczkowanie, obecność białych członów w kale czy utrata wagi to tylko niektóre z nich. Sprawdź, jak rozpoznać zakażenie, jak je leczyć i czy stanowi zagrożenie dla człowieka.
Objawy tasiemca u psa
Widoczna obecność członów tasiemca w kale, sierści lub w okolicach odbytu – przypominają białe ziarenka ryżu lub pestki ogórka i mogą być dostrzeżone podczas sprzątania lub pielęgnacji sierści.
Świąd odbytu prowadzący do saneczkowania – pies ociera zadem o podłoże, co może być mylone z innymi dolegliwościami.
Nadmierne wylizywanie okolic odbytu – reakcja na swędzenie, która może powodować dodatkowe podrażnienia.
Zaburzenia trawienne – wymioty, biegunka, zaparcia, a niekiedy także krew w kale lub wymiocinach.
Utrata masy ciała przy zachowanym lub zwiększonym apetycie – niepokojący sygnał świadczący o pasożytniczym obciążeniu organizmu.
Apatia, matowa sierść i ogólne osłabienie – objawy sugerujące pogarszający się stan zdrowia.
Zahamowanie wzrostu i rozwoju u szczeniąt – tasiemiec może mieć poważny wpływ na rozwój młodych psów.
Brak jednoznacznych objawów przez długi czas – choroba może rozwijać się bez wyraźnych symptomów, dlatego ważna jest regularna profilaktyka.
Jak leczy się tasiemca u psa?
Skuteczne leczenie tasiemca u psa wymaga zastosowania specjalistycznych leków przeciwpasożytniczych dostępnych wyłącznie po konsultacji z weterynarzem. Preparaty te mogą mieć formę tabletek, past doustnych lub kropli spot-on aplikowanych na skórę. Leczenie nie kończy się na jednorazowej dawce – konieczne jest jego powtórzenie w odpowiednich odstępach, co zapewnia eliminację wszystkich stadiów pasożyta, również tych, które rozwijają się po pewnym czasie. Bardzo ważna jest ścisła współpraca z lekarzem weterynarii, który na podstawie masy ciała psa i stopnia zarażenia dobiera właściwy preparat oraz harmonogram jego podawania. Stosowanie domowych metod, ziół czy naturalnych preparatów nie przynosi rezultatów i może opóźnić rozpoczęcie skutecznego leczenia, narażając psa na pogorszenie stanu zdrowia.
OLLO Air Dried Skin & Coat Lamb Strips 80g – przysmaki z jagnięciny dla zdrowej skóry i sierści
OLLO Air Dried Light Rabbit Strips 80 g – lekkostrawne przysmaki z królika z L-karnityną i komosą ryżową
Zobacz również karmy dla psa
Skąd się bierze tasiemiec u psa?
Zarażenie tasiemcem nie jest rzadkością, a najczęściej dochodzi do niego w sytuacjach, które dla opiekuna mogą pozornie wydawać się nieszkodliwe. Główną drogą przenoszenia pasożyta jest przypadkowe połknięcie zarażonej pchły, co może zdarzyć się podczas zwykłej pielęgnacji sierści przez psa. Pchły są żywicielami pośrednimi tasiemca Dipylidium caninum. Kolejnym źródłem jest spożycie surowych podrobów lub mięsa pochodzącego od zarażonych zwierząt hodowlanych. Kontakt z odchodami innych zwierząt lub przebywanie w zanieczyszczonym środowisku również sprzyja przenoszeniu pasożyta. Do sytuacji ryzykownych należą:
połknięcie pchły podczas wylizywania sierści
jedzenie surowego mięsa lub podrobów
kontakt z odchodami innych zwierząt
przebywanie w środowiskach, gdzie pasożyty mogą bytować (np. zaniedbane podwórka, lasy)
Czy człowiek może zarazić się tasiemcem psim?
Niektóre gatunki tasiemców, jak Dipylidium caninum, mogą przenosić się z psa na człowieka, choć są to sytuacje sporadyczne. Najczęściej dotyczą dzieci, które przez nieuwagę mogą połknąć zarażoną pchłę – na przykład podczas zabawy z pupilem. Zarażenie człowieka może również nastąpić przy braku podstawowej higieny po kontakcie ze zwierzęciem. Istnieją jednak bardziej niebezpieczne gatunki tasiemców, takie jak Echinococcus granulosus, które są groźne dla zdrowia człowieka i mogą prowadzić do poważnych chorób, np. bąblowicy. Ryzyko infekcji można znacząco ograniczyć poprzez dbanie o higienę osobistą oraz regularną profilaktykę u zwierzęcia. Osoby szczególnie narażone to dzieci oraz osoby o osłabionym układzie odpornościowym.
Jak zapobiegać zarażeniu tasiemcem?
Podstawą profilaktyki jest regularne odrobaczanie psa zgodnie z zaleceniami lekarza weterynarii. Nie mniej istotna jest stała ochrona przeciwpchelna – preparaty stosowane przez cały rok skutecznie zapobiegają pojawieniu się pcheł, które są pośrednimi nosicielami tasiemców. Unikanie podawania psu surowych podrobów oraz mięsa o nieznanym pochodzeniu zmniejsza ryzyko zarażenia. Równie ważne jest codzienne dbanie o czystość psa i jego otoczenia, w tym legowiska. Do działań profilaktycznych warto włączyć:
systematyczne odrobaczanie (co 3–6 miesięcy)
stosowanie preparatów przeciwpchelnych
zakaz karmienia surowym mięsem
sprzątanie odchodów i czyszczenie legowiska
unikanie kontaktu z dzikimi zwierzętami
Jak wygląda tasiemiec psi?
Tasiemiec psi, czyli Dipylidium caninum, to biały, płaski robak o długości dochodzącej nawet do 60 cm, zbudowany z licznych segmentów. Jego ciało składa się z główki, szyjki i licznych członów (proglotydów), które zawierają jaja pasożyta. W kale, sierści czy na legowisku psa można zaobserwować właśnie te człony – małe, białe fragmenty przypominające ziarenka ryżu lub pestki ogórka. Często poruszają się one przez krótki czas po wydaleniu, co może wywołać niepokój u opiekuna. W warunkach laboratoryjnych tasiemce te można dokładniej zidentyfikować poprzez badanie kału. Widoczność tych segmentów stanowi wyraźny sygnał, że pies wymaga pilnej wizyty u weterynarza. Bez leczenia tasiemce mogą poważnie osłabić organizm psa i prowadzić do dalszych powikłań.
